زمان تقریبی مطالعه: 4 دقیقه
 

ظریف بن ناصح





ابوالحسن ظریف بن ناصح کوفی بغدادی، از اصحاب امام باقر و امام صادق (علیهما‌السّلام) و از محدثان شیعه در قرن دوم هجری قمری بود.


۱ - معرفی اجمالی



ابوالحسن ظریف بن ناصح کوفی بغدادی، در اصل کوفی، ولی ساکن بغداد بود و در آنجا رشد نمود. وی را در شمار اصحاب و یاران امام باقر و امام صادق (علیهما‌السّلام)
[۴] نمازى شاهرودى، على، مستدرکات علم رجال الحدیث، ج۴، ص۳۰۲.
آورده‌اند و از راویان امام صادق (علیه‌السّلام) نیز می‌باشد. او همچنین از کسانی مانند عیسی بن راشد،
[۶] نمازى شاهرودى، على، مستدرکات علم رجال الحدیث، ج۴، ص۳۰۲.
ابان، خالد قلانسی و عبدالصمد بن بشیر روایت کرده است.
روایتگرانی چون حسن بن علی بن فضال، محمد بن اسماعیل بن بزیع، حسین بن سعید و عثمان بن عیسی از او روایت کرده‌اند.
ابوالحسن ظریف را از محدثان مورد وثوق و راست‌گو توصیف نموده‌اند، برخی از علما هم او را از جمله کسانی دانسته‌اند که از ائمه (علیهم‌السّلام) روایتی ندارند.

۲ - آثار



کتاب‌های الدیات، الحدود، النوادر و الجامع فی سائر ابواب الحلال و الحرام آثار ظریف بن ناصح است. آقا بزرگ تهرانی هم کتابی با عنوان اصل به وی نسبت داده و می‌افزاید که این همان کتاب الدیات می‌باشد.

۳ - تاریخ وفات



آقا بزرگ می‌نویسد که به دو دلیل تا حدود سال‌های آغازین ۲۰۰ هـ زنده بوده است: اوّلا، فرزندش حسن در زمان امام حسن عسکری (علیه‌السّلام) زنده بوده و مکاتبه‌ای با ایشان داشته است و ثانیاً، عده‌ای از اصحاب امام رضا، امام جواد و امام‌ هادی (علیهم‌السّلام) مانند حسن بن علی بن فضال، علی بن ابراهیم همدانی، محمد بن اسماعیل بن بزیع و حسین بن سعید اهوازی از او روایت کرده‌اند. به هرحال، آنچه از آقابزرگ نقل شده، گمانه‌ای بیش نیست و بیشتر می‌توان وی را به دهه پایانی قرن دوم نسبت داد.

۴ - مطالعه بیشتر



برای مطالعه بیشتر به منابع زیر مراجعه شود.
[۲۲] اعلمی‌ حا‌ئری، محمدحسین‌، دائرة المعارف الشیعیة، ج۱۱، ص۴۳۷.


۵ - پانویس


 
۱. نجاشی، احمد بن علی، رجال النجاشی، ج۱، ص۲۰۹.    
۲. تفرشی، سیدمصطفی بن حسین، نقد الرجال، ج۲، ص۴۳۵.    
۳. طوسی، محمد بن حسن، رجال الطوسی، ص۱۲۷.    
۴. نمازى شاهرودى، على، مستدرکات علم رجال الحدیث، ج۴، ص۳۰۲.
۵. خوئی، سیدابوالقاسم، معجم رجال الحدیث، ج۱۰، ص۱۹۰.    
۶. نمازى شاهرودى، على، مستدرکات علم رجال الحدیث، ج۴، ص۳۰۲.
۷. خوئی، سیدابوالقاسم، معجم رجال الحدیث، ج۱۰، ص۱۹۰.    
۸. اردبیلی، محمد بن علی، جامع الرواة، ج۱، ص۴۲۳.    
۹. تستری، محمدتقی، قاموس الرجال، ج۵، ص۵۸۵.    
۱۰. حلی، حسن بن یوسف، خلاصة الاقوال، ص۱۷۳.    
۱۱. مجلسی، محمدباقر، الوجیزه، ص۹۷.    
۱۲. ابن‌داوود حلی، حسن بن علی، رجال ابن داود، ص۱۱۳.    
۱۳. نجاشی، احمد بن علی، رجال النجاشی، ج۱، ص۲۰۹.    
۱۴. نجاشی، احمد بن علی، رجال النجاشی، ج۱، ص۶۱.    
۱۵. طوسی، محمد بن حسن، الفهرست، ص۸۶.    
۱۶. ابن‌شهرآشوب، محمدعلی، معالم العلماء، ص۶۱.    
۱۷. آقا بزرگ تهرانی، محمدمحسن، الذریعه، ج۲، ص۱۵۸.    
۱۸. آقا بزرگ تهرانی، محمدمحسن، الذریعه، ج۲، ص۱۵۹.    
۱۹. عسقلانی، احمد بن علی، لسان المیزان، ج۳، ص۲۱۶.    
۲۰. مامقانی، عبدالله، تنقیح المقال، ج۱۹، ص۳۴۷.    
۲۱. اسدی جزائری، عبدالنبی بن سعدالدین، حاوی الاقوال، ج۲، ص۹.    
۲۲. اعلمی‌ حا‌ئری، محمدحسین‌، دائرة المعارف الشیعیة، ج۱۱، ص۴۳۷.


۶ - منبع



• پژوهشگاه فرهنگ و معارف اسلامی، دائرة المعارف مؤلفان اسلامی، ج۱، ص۴۱۴، برگرفته از مقاله «ابوالحسن ظریف بن ناصح کوفی».






آخرین نظرات
کلیه حقوق این تارنما متعلق به فرا دانشنامه ویکی بین است.